Isang napakagandang prinsesa
Sa isang palasyo nakatira
Ngunit kanyang pagkatao
Nais niyang maging ordinaryo
Palasyo man ay malaki
Ngunit sa lawak nito ay hindi mahanap ang sarili
Lahat ng galaw niya ay limitado
Laging sumusunod kahit nahihirapan na ang puso
Parang ibon na nakakulong sa hawla
Hindi makahinga at nais makawala
Gustong makita ang lawak ng mundo
Sa ibang tao ay nais makihalubilo
Tulad ng iba puso’y gustong magmahal
Pag-ibig na totoo at hiningi sa Maykapal
Harapin ang bukas na nasa Itaas may pananalig
Magdilim man ang paligid, pagmamahal sa isa’t-isa ang siyang mananaig
Nang masilayan ang kalayaang hinahangad
Isang pangarap ang siyang natupad
Hindi man sakay ng isang karwahe
Sa katapangan at kabutihang puso, siya’y maituturing na prinsipe
Pagkakaibigan ang siyang unang nabuo
Hanggang sa unti-unti ay naging isa ang tibok ng kanilang puso
Isang pag-iibigan ang siyang namulaklak
Halaga nito ay higit pa sa ginto at pilak
Ngunit tamis nito’y pilit na hinahadlangan
Utos sa prinsesa, prinsipe ay layuan
Pagiging ordinaryo ng prinsipe ang siyang dahilan
Tibay ng pag-iibigan ngayo’y masusubukan
Minsan kahit gaano man ipaglaban
Pag-ibig ay kailangan bitawan
Hindi dahil pagmamahal ay sinusuko
Kundi piniling protektahan ang minamahal mundo man ay gumuho
Labis ang sakit ng pamamaalam
Sa iyong mahal na pinakaaasam
Ngunit minsan pinipiling masaktan
Upang minamahal ay maiwas sa kapahamakan
Lumipas ang panahon, puso ng taong minamahal ay naging bato
‘Di malaman kung ang prinsesa pa rin ang nilalaman ng kanyang puso
Katayuan ay nagkapalit, prinsesa’y naging ordinaryo
Ang hamak na ordinaryo naging prinsipe ng malaking palasyo
Prinsesa’y ‘di malaman ang gagawin
Upang kapatawaran ng prinsipe ay maangkin
Mga magandang alaala tila ba’y kinalimutan
Wala na bang pangalawang pagkakaton ang kanilang pagmamahalan?
Ngunit pag-ibig ilibing man sa ikailaliman
Sa sobrang lakas ay ‘di pa rin mapigilan
Pilit man itanggi ng prinsipe sa sarili
Pagmamahal sa prinsesa kailanma’y hindi napawi
Piliin ang pagmamahal, pangako ng prinsesa
Hindi titigil at patuloy na umaasa
Na sa puso ng prinsipe siya pa rin ang mahal
‘Yan ang tangi niyang dasal sa Maykapal
Sa tulong ng mga taong nagmamahal sa kanila
Sila’y unti-unting tinutulak sa isa’t-isa
May umaaligid mang iba na nais sungkitin ang mga puso nila
Tila ba ang mga ito’y nakasara at may kandado pa
Unti-unting lumalambot ang puso ng prinsipe
Dating tinataboy, ngayon hinahanap ‘pag wala sa tabi
Naibigay na ang hiniling na kapatawaran
Magandang pagsasama muling binalikan
Lahat ng sugat humihilom na
Muling binuksan ang puso para mahalin ang prinsesa
Sa mga mata nila’y tunay na makikita
Pagmamahal sa isa’t-isa ‘di man sila magsalita
Ano mang hadlang ngayon sila ay handa
Hindi papipigil sa ano mang sakuna
Takot sa puso hindi man mapigilan
Pangako ng prinsipe, prinsesa’y ‘di bibitawan
Mga taong nais silang saktan
Kasamaan nila ngayo’y natuldukan
Sa lahat ng pasakit at kasamaan
Laging mananaig ang kabutihan
Ngayon, luha sa mga mata ‘di na dulot ng kalungkutan
Ito’y dahil sa umaapaw nilang kaligayahan
Marami mang pagsubok sa kanila’y dumaan
Sila’y nanaig dahil sa pagmamahalan
Bagong yugto ang kanilang haharapin
Sa harap ng Maykapal ang dalawa ay pag-iisahin
Lakad patungong altar, prinsesa’y walang mapaglagyan ng kaligayahan
Ngayon bawat gising niya’y mukha ng minamahal ang masisilayan
Luha sa mga mata ng prinsipe ay makikita
Sobrang kasiyahan di mailarawan sa salita
Habang ang prinsesa ay papalapit sa kanya
Ngayon bawat bukas ay puno ng pag-asa
Pag-ibig nila ay tulad ng isang alitaptap
Madilim man ang paligid ay nananatiling kumikislap
Isinulat ng Maykapal ng napakaganda
Ito ang kwento ni Prinsipe Tenten at Prinsesa Serena.
tricytrishwordpress 